Odbicie lustrzane

Czyli dlaczego warto być sobą...


- Teraz tylko pociągnąć zielonym i całość gotowa - pomyślała z satysfakcją Aleksi, spoglądając na swój nieukończony obraz.

Czerwony krajobraz zza namalowanego okna urozmaicał pierwszoplanowe, szaro-bure pomieszczenie. Całość malowidła tworzyła magia kontrastu, pomiędzy tym, co nieosiągalne - tym co piękne, niemożliwe - a tym co realne - wyblakłe i pozbawione szczypty idei. W jej zamyśle było wzbudzenie utęsknienia u zerkających osób na swe dzieło.

Zaczęła dokańczać kolejny kontrast w swym dziele, między rzeczywistymi kolorami roślin w pustym pomieszczeniu, a krwistoczerwoną trawą w oddali. Zaczęła, lecz nie skończyła. Zadzwonił dzwonek do drzwi.

- Jeśli nikt nie umarł, to chyba umrze z mojej ręki - westchnęła zniesmaczona, zrywając się z krzesła.

Ruszyła przez pokój, uważając, by nie potknąć się o jakiś malarski przedmiot. Pamiętała, jak to pewnego dnia zasnęła przy jednym ze swoich dzieł. W środku nocy wstała, bezmyślnie wychodząc do sypialni - z tego wielce zagraconego miejsca. Rano zauważyła i odczuła skutki owej przechadzki, gdyż musiała wycierać ślady farby po całym domu, uformowane na kształt łap jej śnieżnego kotka.

- Tak? - bąknęła, wpatrując się w gościa...

*

- Do jasnej cholery, co ty sobie myślałaś, szmato?! - wrzasnął ojciec Mai z kuchni do matki.

Zza zamkniętych drzwi dobiegł stłumiony dźwięk uderzenia, a następnie kolejny, tym razem coś na styl przewrócenia się. Upadku...

Maja siedziała w pokoju. Sama. Płakała... Nie umiała inaczej. Trwało to długo. Coraz mniej pomagało jej pisanie. Pisanie o tej lepszej stronie. O wspaniałej rodzinie, jaką pragnęła najmocniej, o idealnym chłopaku, którego nigdy nie znajdzie, oraz o... Aleksi. O tej, której poświęcała więcej czasu, niźli sobie samej. Przychodziła ze szkoły i od razu zagłębiała się w jej historię, którą tworzyła sama. Tworzyła, bo nie umiała inaczej...

- Dlaczego jest ci smutno? - zapytała Aleksi.

- Moi rodzice znów się kłócą - odpowiedziała pustej przestrzeni, wycierając łzy o swą obdartą koszulę.

- Rozumiem - oznajmiła ze współczuciem.

- Nie rozumiesz - wypłakiwała - kłócą się codziennie. Chodzę zdołowana. Nie mam przyjaciół...

- Masz mnie - oznajmiła Aleksi, lekko się uśmiechając.

Gdzieś w głębi totalnej rozpaczy pojawił się impuls, który spowodował ledwo co zauważalny uśmiech. Momentalnie zanikł.

- Nieprawda - stwierdziła z jeszcze większym dołem niż wcześniej - ty nie istniejesz.

Nastąpiła przerwa w wyobrażonym dialogu, jaką zapełniły nieprzyjemne odgłosy zza drzwi i pochlipywanie Mai.

- A czymże jest istnienie? - spytała nagle jej nieistniejąca rozmówczyni - czymże jest ta niewidzialna warstwa, odróżniająca fikcję od realistycznego świata? Jaka jest różnica między tym, co jest, a czymś, co zostało stworzone przez wyobraźnię? Czyżby tego, co jest, nie było? Czyżby nie ma tego, co jest? Co stworzyłaś sama?

Maja wytarła po raz kolejny łzy o swoje łachy. Wsiąknęła katar. Odpowiedziała:

- Ciebie się nie da dotknąć. Jesteś jedynie moją wyobraźnią. Tam jest rzeczywistość - wskazała palcem w stronę drzwi.

- A czymże jest twoja wyobraźnia? Skąd się bierze?

Maja podrapała się po głowie.

- Z mojej głowy. Z mózgu - rzekła płaczliwym tonem.

- A czym jest twój mózg?

- Mną - oznajmiła szeptem, bez wahania.

- To czy ja nie jestem prawdziwa? - Aleksi zerknęła na nią z uśmiechem. A przynajmniej Maja miała głęboką nadzieję, że kiedyś ktoś tak popatrzy w jej oblicze.

- Jesteś wymysłem mojej wyobraźni. Jesteś moją głupią myślą...

- Którą pielęgnujesz. Której nadajesz emocje. Swoje pragnienia. Jestem tym, kim ty chciałabyś być. Lubisz malować?

- trochę. Wolę pisać - odpowiedziała, uspokajając swe emocje, mimo że na zewnątrz trwała "wojna".

- To dlaczego ja tego nie robię? Dobrze zastanów się nad odpowiedzią...

Maja wytężyła mózg. Nie znała słowa-klucza.

- Nie wiem. Nie mam pojęcia. Odpowiedz mi.

- Ja też tego nie wiem, ponieważ jestem Tobą. Twoim odbiciem lustrzanym. Posiadam tyle samo wiedzy, co ty.

Dziewczyna zerknęła na swą książkę o Aleksi. Jaka jest odpowiedź?

*

Minęło sporo czasu od tamtej nocy. Jej ojciec siedział w więzieniu, jej synek zaczął chodzić do przedszkola, a wybranek zdawał się być podobny do tego, którego niegdyś opisywała. Matkę odwiedzała codziennie. Z resztą mieszkała niedaleko niej, aby ta mogła pociesznie zajmować się swoim wnuczkiem. Ojca również odwiedzała raz na miesiąc, w celu pokazywania mu, jak rozwija się mały Antoś. Oraz by pogadać. Dbała o kontakt z nim. W końcu to jej ojciec - dziadek jej synka. Jednakże nigdy nie wybaczyła mu krzywd z przeszłości...

Maja siedziała w parku, ze swoją nowo-wydaną książką w ręku, bacząc by jej synkowi nie stała się krzywda podczas figli. Nie wiedząc czemu, przypomniało się jej pytanie, które sama sobie zadała i na które nie umiała odpowiedzieć kilkanaście lat temu.

- Dlaczego ta lepsza Ja nie potrafiła pisać? Nie potrafiła robić tego, w czym ja czułam się najlepiej - pomyślała. Odpowiedziała bez wahania - nie potrafiłam siebie zaakceptować.

*

Czasem sobie wyobrażam dialogi z Mają. Z osobą, którą wymyśliłem i której nadałem swoje emocje. Z moim odbiciem lustrzanym...

Koniec.

Paweł "Żaku" Żak

*

Jest to historia o dziewczynce, mającej trudne dzieciństwo. Przedstawia w praktyce tylko dialog pomiędzy Mają, a wyobrażoną Aleksi, podczas którego jej rodzice - mówiąc łagodnie - kłócą się w drugim pokoju. Ma na celu pokazać, iż warto w siebie uwierzyć i się nie poddawać nawet w bardzo trudnych chwilach (gdy się poddajemy, skazujemy z automatu sprawę na przegraną. Gdy walczymy dalej, pokazujemy, że nie tracimy nadziei, nawet jeśli jest ona marna. Życie lubi zaskakiwać. Kto wie, jak się dalej sprawy potoczą?).

Na końcu przedstawiam akapit, w którym wypowiadam się Ja. Nie dlatego, że mam jakąś trudną sytuację w domu, ale pokazałem częściowo swój charakter (po za tym chciałbym coś kiedyś wydać). Dlaczego w skórze dziewczynki? Ponieważ (nikogo nie obrażając ;) ) dziewczyny są bardziej emocjonalne i uważałem, iż lepiej będzie dać płeć żeńską do tego typu opowiadania, jako główną postać.

ps. Nie zdziwcie się, ale to opowiadanie napisałem na podstawie trzech słów kluczowych mojej znajomej :D